Annemiz hem çocuğunun sevdiği şeyleri hem onun görüp mutlu olacağı şeyleri belirtince bu konuda bir harman çıkıyor ortaya.
Bol bol fotoğraf istiyoruz bu aşamada, parti çocuğun partisi öyle ya, her yerde gördün işte kendini çocuk, bugünün en özel insanı o neticede:)
Sonra konuk sayılarımızı öğreniyor ve menümüzü seçiyoruz.
Anne yanımla Antep'li olmanın hayatım boyunca yaşadığım avantajı ile yemekten ve mutfaktan korkmamak menüyü belirlerken annenin isteklerini yerine getirmekte kolaylık sağlıyor çok zaman, nasıl bir yöreyse artık daha kahvaltı ederken "öğlene ne edek bacım?"cümlesini her duyduğumda dumura uğradığım ama yemek yapmak kadar yemeyi de seven biri olarak baharatına, salçasına hasta olduğum güzel memleketim, neyse bu ayrı bir yazı konusu, not aldım kenara.
Menüyü de belirleyince anneyi uğurlayıp kolları sıvıyor ve başlıyoruz hazırlıklara.
2,5 saat süren partimizin eğlenceli ve keyifli geçmesi için her detayı düşünüyoruz kendimizce, konuklar annenin konukları evet ama anne de bizim konuğumuz olduğuna göre matematikteki küme mantığı ile gelen konuklar bizim de konuklarımız oluyor ya, benim çok iyi ağırlamam lazım kaçarı yok.
Partinin başından sonuna kadar orada olmayı, kah mutfağa kah açık büfeye kah çocuk katına koşturmamın sebebi de bu aslında, obsesif bir kontrol merakım da olunca, kuş uçsa balon patlasa haberim olsun istiyorum ki hemen çözümünü bulalım konunun, velhasılı seviyorum ben bu işi .
E, boşa demedim ben açarken "parti evi değil teyze evi burası " diye:)
Parti bitip annemiz de, çocuğumuz da, konuklarımız da mutlu ayrılınca geçiyor hemen, unutuluveriyor tüm yorgunluk.
Laf aramızda biraz da kendim için yapıyorum bu partileri, daha çok ben eğleniyorum sanırım çocuklarla, dünyanın en güzel varlıkları onlar, dünya onlarla güzel, ben de öyle, ben de onlarla güzelim yani, hep gelsinler hep sarılsınlar bana .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder